Zucht. Mijn ademhaling zit hoog. Heel hoog. Ik moet zuchten om te zorgen dat mijn ademhaling nog een klein beetje normaal blijft. Iedere minuut een keer even heel bewust goed en diep inademen. En ik merk dat mijn voeten ergens in de lucht zweven. Ik heb ze bovenop elkaar gestapeld: hiel op de grond, tenen naar boven en de andere hiel weer op die tenen. Bewust zet ik ze op de grond. Ik voel mijn schouders en mijn nek. Ze zijn gespannen, ze doen zelfs pijn. Hopelijk heb ik straks geen hoofdpijn.
Spannend…
Blijkbaar vind ik dit heel spannend. Wat? Het schrijven van dit blog. Want wat ik met jullie wil delen gaat over “jezelf laten zien”. En ja, héél eerlijk gezegd vind ik het soms doodeng om mezelf te laten zien. Ja ook ik, degene die bekend staat als stabiel en zelfverzekerd. En toch deel ik dit met je omdat ik denk dat je hier ECHT iets aan hebt.
Ik kan mezelf best laten zien. Ik vind het niet erg om te vertellen over mezelf, wat ik heb meegemaakt en hoe ik hiermee om ga. In een groep een vraag stellen of iets vertellen wat ik weet, vind ik geen probleem. Ik stel juist zoveel vragen in een les of vergadering dat ik me soms afvraag of ik niet de enige ben die steeds de aandacht vraagt in de groep (maar dat is weer een ander verhaal).
Waar ik wel moeite mee heb is om (mezelf) te presenteren. Het vóór een groep staan. Een spreekbeurt houden zeg maar. En hier doe ik het toch.
Want wat kan er nou gebeuren?
Wat is het allerergste wat je kan gebeuren? Een vraag die ik vaak gebruik in coachgesprekken. Het helpt je tot de kern te komen (gevoel). Het helpt je ook te relativeren (verstand). Dus ik stel de vraag nu aan mijzelf. Wat voor mij het allerergste is wat er kan gebeuren? Dat ik word genegeerd. Dat ik er niet mag/ kan zijn. (Oh ja, ik moet mijn voeten weer op de grond zetten). Ik vind dat verschrikkelijk als ik genegeerd word. Ik voel me dan erg alleen en vooral ook anders dan alle anderen. En dan hoor ik er niet meer bij.
Relativerend
Tegelijkertijd weet en voel ik dat ik het waard ben om mezelf te laten zien. Ik mag er zijn. Ik ben er. De LeeuwenKracht is er. En vanuit De LeeuwenKracht heb ik jullie heel veel moois te bieden. Dus ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en ben toch begonnen dit blog te schrijven. Ik laat mijzelf en mijn praktijk zien. Dit ben ik!
Anders of uniek?
ECHT jezelf laten zien is een strijd voor heel veel mensen en kinderen. Ik geloof er helemaal niets van dat ik de ENIGE ben die bang is zich anders te voelen.
Want weet je? Iedereen IS anders. En dat is juist een heel mooi gegeven. Dat maakt dat we zijn wie we zijn. Dat maakt ons UNIEK. Daarmee wordt het anders zijn en anders voelen ineens een stuk positiever. Daar hou ik van!
Kracht
Tot een jaar of 5 geleden heb ik geworsteld met het thema anders voelen. Aan de ene kan heb ik er altijd bij willen horen. Bij de klas, bij de scouting, bij het dorp waar ik woonde, bij de sportvereniging. Aan de andere kan heb ik het altijd vertikt om mezelf te veranderen om erbij te kunnen horen. Daarmee heb ik niet de makkelijkste weg gekozen voor mezelf. Had ik het anders willen doen? NEE!! Natuurlijk niet. Want het heeft me gemaakt wie ik nu ben. Ik voel me nu bijna nooit meer anders. Ik voel me vooral uniek. Dat maakt me zelfverzekerd en krachtig.
Inmiddels is mijn ademhaling weer gezakt. De spanning in mijn schouders trekt langzaam weg, de hoofdpijn is niet doorgezet. En mijn voeten staan stevig op de grond. Ze hebben verbinding met de aarde.
Dit is MIJN LeeuwenKracht
Wil jij ontdekken wat jouw LeeuwenKracht is? Wat jou UNIEK maakt? Of denk je dat het je kind heel erg zal helpen om dit te ontdekken? Er is nog plek in de praktijk! Binnen een week kunnen wij een eerste gesprek hebben. Dus aarzel niet en bel me! Hoe eerder je stappen onderneemt, hoe eerder je verandering zal merken.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi Geschreven Marianne.