“JE SNAPT ER OOK HELEMAAL NIETS VAN!!!” Schreeuwt de puber tegen haar moeder. “LAAT MAAR!!!”. Je voelt de energie van de boosheid in golven over je heen komen. Met een beetje geluk blijft de deur heel bij het dichtslaan en gaan de buren geen hele rare dingen denken bij het harde gestamp op de trap.
Zucht… Denk je als moeder. Ik snap het WEL. Juist wel…. Hoe kan ik haar dat nou duidelijk maken? Wat moet ik doen? Hoe kan ik haar nou helpen? Waar gaat het mis??
Kinderen, pubers al helemaal, willen dat er naar ze geluisterd wordt. Ze willen erkenning. Erkenning in wie ze zijn, wat er in ze om gaat en wat ze bezig houdt. Die leraar gym is echt de meest stomme leraar ever! En die Youtuber die al maanden wordt gevolgd is echt HELEMAAL.
En wat doen wij als ouder?
Wij als ouder, ja ik net zo goed, zijn heel erg geneigd om met een advies, oplossing of hulp te komen. Wij hebben het immers ook meegemaakt, die pubertijd. En we hebben er echt superveel in geleerd. Hoe het moet en hoe het juist niet moet. We hebben gefaald, hebben dingen gedaan die (eigenlijk) niet mochten en wilden allemaal zelf uitvinden en ervaren hoe het leven in elkaar zit. Dat was een onderdeel van onze ontwikkeling. En OE wat was het IRRITANT als onze ouders dachten dat ze het beter wisten…
En nu doen we als ouder precies hetzelfde. Omdat we bezorgd zijn. Omdat we graag willen helpen. Omdat we graag leed willen voorkomen. Omdat we willen dat ons kind steviger in de schoenen staat en voor zichzelf durft op te komen. Omdat… Nou noem maar op…
HOE kunnen we dat nou veranderen?
De eerste stap is dat we er ons bewust van zijn wat onze puber van ons vraagt als het zijn klaaglied zingt. Meestal is dat dus alleen maar een luisterend oor. We denken dat we daar eigenlijk niet zoveel mee bereiken, maar bedenk je maar wat het voor jou doet als je iets waar je mee rondloopt “gewoon” even kan delen met iemand. Voor mij doet dit vaak heel veel: het ordent mijn gedachten, relativeert mijn gevoelens en geeft weer rust in mijn hoofd. Maar alleen maar luisteren? Hoe doe je dat dan?
Nou zo:
- Leg dat waar je mee bezig bent aan de kant zodat je laat zien dat je er echt helemaal bent voor je puber.
- Kan dat op dat moment echt niet? Dan leg je uit dat je graag wilt luisteren, dat dat nu niet helemaal lukt omdat je… en geef je aan wanneer je wel de volle aandacht voor je puber kan hebben.
- Krijg je een melding op je telefoon of worden jullie op een andere manier gestoord? Negeer dit dan of geef aan de persoon die binnenkomt aan dat hij/ zij stoort.
- Zijn er dingen die je niet begrijpt? Stel een vraag die begint met WAT, WANNEER, WELKE, WIE of HOE. Probeer een vraag met WAAROM te vermijden. Hierdoor kan het overkomen dat je al een mening/ oordeel ergens over hebt.
- Laat je puber weten dat je snapt wat er wordt verteld. Erken dat het (niet) fijn is.
- Vraag eventueel wat de situatie met je puber doet (als dit niet te gevoelig is).
- Vraag wat je puber nodig heeft. Een knuffel? Advies? Een luisterend oor? Samen iets ondernemen? Hiermee laat je de puber kiezen en heeft het zelf in de hand wat het vervolg is. Je puber zal zich hierdoor veel meer gehoord en begrepen voelen.
- Neem de boosheid niet persoonlijk. Het is een uiting van een gevoel van onmacht van de puber. Wees de ouder.
- Dat wil niet zeggen dat je al het gedrag moet goedkeuren. Vertel op een rustige manier welk gedrag je niet wilt zien en kijk of je hier een alternatief voor kunt geven.
Heb je ergens een oordeel of een mening over? Dat is lastig! We willen dan wel laten weten dat we begrijpen wat de ander bezig houdt, maar we kunnen het dan niet begrijpen. Toch kunnen we wel op een positieve manier reageren. Door bijvoorbeeld te vragen wat er zo bijzonder of irritant is aan hetgeen er wordt verteld.
En heel eerlijk? Jouw mening doet er op dat moment helemaal niet toe (sorry…)
Reactie plaatsen
Reacties
pubers vinden ook vaak dat ouders zich teveel bemoeien met sex hebben