Ik weet het nog goed. Ik was thuis gekomen van school en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik voelde me helemaal alleen op de wereld. In de klas voelde ik geen aansluiting en werd ik niet gezien om wie ik was. Ik had iemand nodig die er voor me was, maar bij wie kon ik terecht? Mijn huisgenootje, ik woonde inmiddels niet meer thuis, was 1 van de weinigen die ik vertrouwde/ bij wie ik me veilig voelde. Maar zelfs ZIJ was er niet. Hoe kwam ik hier OOIT nog uit? Ik was het vechten moe. Ik was het zat om te blijven proberen. Ik wilde niet meer. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen uit de klas. Ik wilde ook vrolijk kunnen zijn. Ik wilde geen problemen meer hebben. Ik wilde…
Omdat ik geen uitweg meer wist, ben ik uit verdriet en frustratie mijn oorknopje uit mijn oor gaan halen. En hoewel ik wist waar ik mee bezig was en vond dat dit niet goed was, ben ik het toch gaan doen. Het kon me niets meer schelen. Want het zou een ander toch ook niks kunnen schelen? Daar was ik heilig van overtuigd! Met het scherpe puntje van mijn oorknopje ben ik in mijn hand gaan prikken. Eerst zachtjes, maar op een gegeven moment maakte ik echt mijn hand kapot. Tot bloedens toe. Ik schrok ervan. En uiteindelijk won mijn verstand het van mijn gevoel. Dit was niet hetgeen mij uit mijn problemen zou halen. Uit schaamte heb ik mijn oorknopje weer in mijn oor gedaan. Ik ben, nadat ik mijn hand had schoon gemaakt, naar beneden gegaan en heb niemand verteld over wat ik had gedaan.
Ik zou mezelf NOOIT meer beschadigen, beloofde ik mezelf.
EN TOCH GEBEURDE HET WEER
Tot het moment dat ik een half jaar later, ver in het najaar, op school was. Ik had ruzie gehad, door alles wat ik aan mijn hoofd had lukte het leren niet meer en concentreren in de les lukte al helemaal niet meer. Dus wat had het nog voor zin? Ik liep weg van school. Richting de IJssel. De tranen van verdriet en onmacht liepen over mijn wangen. Ik had een uitweg nodig. Ik moest iets doen om af te koelen. Bij de IJssel aangekomen ben ik op een krib (een pier in de rivier) gaan zitten. Op de grijze basaltblokken. Zonder erbij na te denken trok ik mijn schoenen uit. Mijn sokken stopte ik in mijn schoenen. En mijn voeten deed ik in het water. Zo zat ik daar een tijdje en keek over het water. Een vrachtschip voer langs. Verder was het stil. Ik werd er rustiger van. De kou aan mijn voeten, de wind op mijn gezicht.
Plotseling kwamen 2 agenten naar mij toe. Wat ik aan het doen was, vroegen ze. Ik was me van geen kwaad bewust. Het bleek dat de schipper zich zorgen had gemaakt toen mij had zien zitten en had de politie gebeld. De politie heeft me thuis gebracht.
WAAROM IK JE DIT VERTEL
Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat ik me heb voorgenomen om deze week dingen te doen die ik eigenlijk niet durf. Bovenstaand verhaal delen, dat heb ik eigenlijk nog nooit zo uitgebreid gedaan. En vind ik dus ook best eng. Sommige mensen, die het dichtst bij me staan weten wel dat ik een keer met mijn voeten in de IJssel heb gezeten, maar daar bleef het dan ook bij.
Wat mij ook opviel is dat als ik er al een keer over vertelde, mensen niet gingen doorvragen. Hoe dat voor mij was? Hoe ik zover was gekomen? Hoe ik over mezelf dacht? En wat het me had opgeleverd? Oei, dat zijn toch vragen die mensen echt spannend vinden om te stellen. En aan de ene kant snap ik dat. En aan de andere kant weet ik dus ook hoe belangrijk het is om zulke vragen juist wel te krijgen.
DAAROM VRAAG IK DOOR, OOK AL IS DAT SOMS CONFRONTEREND
En precies DAT is de reden dat ik altijd doorvraag. Het verhaal is er toch al. Het mag alleen verteld gaan worden. EN gehoord!
Welk verhaal heb jij te vertellen? En op welke manier heeft dat verhaal nog invloed op het leven dat je nu leidt? Neem er maar eens de tijd voor om dit verhaal voor jezelf op te schrijven. En wellicht voel je ook de moed om dit te delen. Dit zal je helpen er niet meer bang voor te zijn. Dat gun ik jou van harte!
Reactie plaatsen
Reacties