Mist
Onrustig voel ik me. Ik kan niet meteen duiden waar dit vandaan komt. Ik voel het in mijn hele lijf, mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik moet bewegen. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga op pad. De natuur in. De frisse lucht diep inademend. Mijn voeten bewust op de grond. Stap voor stap. De mist buiten weerspiegelt de mist in mijn hoofd. Het duurt een minuut of 15 voordat er een beetje rust ontstaat.
Langzaamaan komt het besef waar de onrust vandaan komt. Er is een beroep op mij gedaan. Een vraag om hulp. Niet voor 1 of 2 keer, maar voor een paar maanden. Dat betekent dat ik me zal moeten binden. En dat, dat vind ik spannend. Want dat heeft in het verleden niet altijd goed voor mij uitgepakt. En toch realiseer ik me dat ik open wil kijken naar de mogelijkheden. Ik wil de ander graag tegemoet komen. Ik wil graag helpen. Ik wil graag meedenken en een oplossingsgericht antwoord geven.
Er is angst om niet op het verzoek in te gaan. Want wat zullen ze wel niet van me denken als ik nee zeg op de vraag. En wat zal dat voor gevolgen hebben op de toekomst. Zullen ze me nog wel vragen? Word ik dan niet gezien als onbehulpzaam? Daal ik dan in waarde?
En er is angst om wel op het verzoek in te gaan. Wordt er dan niet te veel van mij verwacht? Kan ik mijn beloften wel nakomen? Kan ik wel voldoen aan de verwachtingen van de ander? Kan ik mijn grenzen wel voldoende blijven aangeven zodat de verwachtingen door de ander niet gaandeweg zullen worden uitgebreid?
Ik heb een keuze te maken
Keuzes, we hebben er de hele dag mee te maken. De meesten maken we onbewust. Sommige, zoals deze, hebben we bewust te nemen. En ik weet niet hoe het met jou is, maar dit soort keuzes stel ik het liefste uit. En ik stop ver weg dat ik een keuze te maken heb. Ik negeer het zeg maar. Vandaar dat ik in eerste instantie niet in de gaten had waar de onrust is mijn hoofd en lijf vandaan kwam.
Herkenbaar? Ja toch?! Misschien niet met dezelfde gedachten, maar ik kan me niet voorstellen dat jij geen moeite hebt met het maken van keuzes.
Kiezen is grenzen aangeven
Maar om een grens te kunnen aangeven is het nodig dat je weet wat je grenzen zijn. Dat je ze in je hele lijf kan voelen. Om bij dat gevoel te komen, dat is de kunst. Om ECHT te gaan voelen wat jouw wensen en behoeften zijn. Pas als je daar bij kan, kan je oprecht een keuze maken. Een keuze die goed is voor jou en waar je helemaal achter kan staan.
“Doe ik het dan nu verkeerd?”, hoor ik je denken.
Nee, natuurlijk niet. Natuurlijk mag je rekening houden met de ander. En soms is er geen tijd om je eigen gevoelens en grenzen te onderzoeken. Ik hoop je vooral met dit voorbeeld een klein beetje bewust te maken van wat er eigenlijk gebeurt wanneer je een keuze te maken hebt.
Daarvoor zou je onderstaande vragen eens mee kunnen nemen (bijvoorbeeld tijdens een wandeling)
- Hoe reageer jij als er een beroep op je wordt gedaan?
- Wanneer vind jij het moeilijk om een keuze te maken?
- Hoe lukt het jou om bij je eigen grenzen en wensen stil te staan?
- Op welke manier hou je rekening met deze eigen grenzen en wensen?
- Hoe lukt het jou om je grenzen aan te geven?
Ik ben benieuwd of het je lukt om hier antwoorden op te krijgen. Zou je ze met me willen delen? En als het niet lukt, laat je het me dan ook weten? Dat mag hieronder in een commentaar, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Je kan me ook bereiken via onderstaande gegevens.
Warme groet,
Marianne van Leeuwen
06-81474370 (whatsapp, sms of ouderwets bellen)
marianne@deleeuwenkracht.nl
Reactie plaatsen
Reacties