"Jij hebt last van chronische stress"

Komende week worden bij ons nieuwe kozijnen geplaatst. Al een aantal nachten slaap ik daar echt SLECHT van. Een teken voor mij dat ik last heb van stress. Een ander signaal van stress bij mij ken ik inmiddels ook. Ik kan dan soms dagen niet naar de wc, hoewel ik wel uuuuren op die wc doorbreng. Ok, dat is een beetje overdreven, maar ik breng dan echt wel meer dan gemiddeld tijd door in het kleinste kamertje.

Lees meer »

Ik sta voor de keuze

Onrustig voel ik me. Ik kan niet meteen duiden waar dit vandaan komt. Ik voel het in mijn hele lijf, mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik moet bewegen. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga op pad. De natuur in. De frisse lucht diep inademend. Mijn voeten bewust op de grond. Stap voor stap. De mist buiten weerspiegelt de mist in mijn hoofd. Het duurt een minuut of 15 voordat er een beetje rust ontstaat.

Lees meer »

Doodeng

De laatste tijd zijn er meerdere mensen op mijn pad gekomen die hebben aangegeven dat ze hulp nodig hebben. Dezelfde mensen hebben, nadat ik ze verschillende dingen heb aangeboden, aangegeven dat ze er nog niet aan toe zijn om hulp aan te nemen. De één verpakt het in “Het is nu nog niet de tijd”, de ander vertelt dat er andere dingen nu prioriteit hebben, weer een ander laat niets meer van zich horen en er is zelfs iemand zo eerlijk geweest om toe te geven dat zij het doodeng vindt! Doodeng om over zichzelf, over datgene wat ze heeft meegemaakt te praten. En heel eerlijk, ik denk dat dat voor al deze mensen geldt en dat ze dat nog niet durven toe te geven of uit te spreken.

Lees meer »

De 4 belangrijkste redenen waarom ik het allerliefste 1 op 1 met mensen werk

Als je naar mijn ideale werk zou vragen, dan zou mijn antwoord zijn dat ik per week een stuk of 8 coachgesprekken (1 op 1) zou hebben met moeders die het zelf niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Lange tijd heb ik gedacht dat ik vanuit mijn praktijk ook andere dingen/ activiteiten zou “moeten” aanbieden omdat ik dat anderen ook zag doen. Dus ik ben veel aan het (be)denken, plannen en ontwikkelen geweest. Maar steeds voelde het niet als iets van MIJ. In eerste instantie dacht ik dat dat kwam omdat ik me aan een ander met wie ik iets wilde opzetten aanpaste. Dus ik ging dichter bij mezelf kijken wat IK zou willen aanbieden naast mijn 1 op 1 coaching.

Lees meer »

Jezelf beschadigen, dat doen mensen alleen maar om aandacht te trekken

Ik weet het nog goed. Ik was thuis gekomen van school en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik voelde me helemaal alleen op de wereld. In de klas voelde ik geen aansluiting en werd ik niet gezien om wie ik was. Ik had iemand nodig die er voor me was, maar bij wie kon ik terecht? Mijn huisgenootje, ik woonde inmiddels niet meer thuis, was 1 van de weinigen die ik vertrouwde/ bij wie ik me veilig voelde. Maar zelfs ZIJ was er niet. Hoe kwam ik hier OOIT nog uit? Ik was het vechten moe. Ik was het zat om te blijven proberen. Ik wilde niet meer. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen uit de klas. Ik wilde ook vrolijk kunnen zijn. Ik wilde geen problemen meer hebben. Ik wilde…

Lees meer »

Als mijn moeder had geweten wat ik nu weet

Het is zaterdagochtend. Tijd om naar de Kabouters (scouting) te gaan. Best leuk, die Kabouters. Spelletjes doen, buiten zijn, toneelspelen, knutselen. Iedereen is aardig en betrekt mij bij het spel. En toch… Ik voel me er niet op mijn gemak. Ik voel me anders. Ik kan niet meepraten over wat er bij hun op school gebeurt. Ik zit op school in de stad, terwijl we in een dorp wonen. En dan ook nog een school die bij veel mensen niet bekend is en als vreemd wordt gezien. Dus voor mijn gevoel hoor ik er toch niet goed bij.

Lees meer »

De laatste dag van het jaar

Het is oudjaarsavond. Een feestavond. Het plan is om eerst thuis te blijven en tv te kijken en vervolgens naar de stad. We hebben immers kaartjes gekocht voor een feest in 1 van de kroegen. De kroeg zelf ken ik niet zo goed, maar degene met we ik ga heeft me er heel enthousiast voor gemaakt. Ik heb er dus echt heel veel zin in. We maken ons mooi, staan uren voor de kast wat we aan zullen trekken en geven elkaar tips over hoe we ons haar het leukst kunnen doen.

Lees meer »

Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht

Het is adventtijd. Buiten is het donker en wij zitten binnen als gezin bij elkaar. Er brandt 1 kaars in de adventskrans en op de seizoentafel staan een paar stenen en er brandt een waxinelichtje. Mijn moeder leest, zoals iedere avond, voor uit “Maria’s kleine ezel”, een boek waarin het kerstverhaal wordt verteld. Ik staar in de brandende kaars en droom weg bij de verhalen over Jozef en Maria. Jozef die aan het werk is in zijn timmerschuur en Maria die haar dieren verzorgt in de stal. Ik heb het verhaal al vele malen gehoord, dus ik weet wat er komen gaat. En toch heeft het iedere keer iets magisch. Ik word er stil van.

Lees meer »

Laat jij jezelf zien?

Zucht. Mijn ademhaling zit hoog. Heel hoog. Ik moet zuchten om te zorgen dat mijn ademhaling nog een klein beetje normaal blijft. Iedere minuut een keer even heel bewust goed en diep inademen. En ik merk dat mijn voeten ergens in de lucht zweven. Ik heb ze bovenop elkaar gestapeld: hiel op de grond, tenen naar boven en de andere hiel weer op die tenen. Bewust zet ik ze op de grond. Ik voel mijn schouders en mijn nek. Ze zijn gespannen, ze doen zelfs pijn. Hopelijk heb ik straks geen hoofdpijn.

Lees meer »

Vergeet-me-niet

Afgelopen dinsdag, 10 november, was ik onderweg met mijn busje. Op de radio vertelde Gerard Ekdom mij dat het “vergeet-me-niet dag” was. Op de een of andere manier blijft deze boodschap de afgelopen dagen een aantal keer terug komen in mijn gedachten. Het vergeet-mij-nietje staat voor mij verbonden met de mensen die ik verloren ben in mijn leven.

Lees meer »

"Jij hebt last van chronische stress"

Komende week worden bij ons nieuwe kozijnen geplaatst. Al een aantal nachten slaap ik daar echt SLECHT van. Een teken voor mij dat ik last heb van stress. Een ander signaal van stress bij mij ken ik inmiddels ook. Ik kan dan soms dagen niet naar de wc, hoewel ik wel uuuuren op die wc doorbreng. Ok, dat is een beetje overdreven, maar ik breng dan echt wel meer dan gemiddeld tijd door in het kleinste kamertje.

Lees meer »

Ik sta voor de keuze

Onrustig voel ik me. Ik kan niet meteen duiden waar dit vandaan komt. Ik voel het in mijn hele lijf, mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik moet bewegen. Ik trek mijn wandelschoenen aan en ga op pad. De natuur in. De frisse lucht diep inademend. Mijn voeten bewust op de grond. Stap voor stap. De mist buiten weerspiegelt de mist in mijn hoofd. Het duurt een minuut of 15 voordat er een beetje rust ontstaat.

Lees meer »

Doodeng

De laatste tijd zijn er meerdere mensen op mijn pad gekomen die hebben aangegeven dat ze hulp nodig hebben. Dezelfde mensen hebben, nadat ik ze verschillende dingen heb aangeboden, aangegeven dat ze er nog niet aan toe zijn om hulp aan te nemen. De één verpakt het in “Het is nu nog niet de tijd”, de ander vertelt dat er andere dingen nu prioriteit hebben, weer een ander laat niets meer van zich horen en er is zelfs iemand zo eerlijk geweest om toe te geven dat zij het doodeng vindt! Doodeng om over zichzelf, over datgene wat ze heeft meegemaakt te praten. En heel eerlijk, ik denk dat dat voor al deze mensen geldt en dat ze dat nog niet durven toe te geven of uit te spreken.

Lees meer »

De 4 belangrijkste redenen waarom ik het allerliefste 1 op 1 met mensen werk

Als je naar mijn ideale werk zou vragen, dan zou mijn antwoord zijn dat ik per week een stuk of 8 coachgesprekken (1 op 1) zou hebben met moeders die het zelf niet makkelijk hebben gehad in hun leven. Lange tijd heb ik gedacht dat ik vanuit mijn praktijk ook andere dingen/ activiteiten zou “moeten” aanbieden omdat ik dat anderen ook zag doen. Dus ik ben veel aan het (be)denken, plannen en ontwikkelen geweest. Maar steeds voelde het niet als iets van MIJ. In eerste instantie dacht ik dat dat kwam omdat ik me aan een ander met wie ik iets wilde opzetten aanpaste. Dus ik ging dichter bij mezelf kijken wat IK zou willen aanbieden naast mijn 1 op 1 coaching.

Lees meer »

Jezelf beschadigen, dat doen mensen alleen maar om aandacht te trekken

Ik weet het nog goed. Ik was thuis gekomen van school en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik voelde me helemaal alleen op de wereld. In de klas voelde ik geen aansluiting en werd ik niet gezien om wie ik was. Ik had iemand nodig die er voor me was, maar bij wie kon ik terecht? Mijn huisgenootje, ik woonde inmiddels niet meer thuis, was 1 van de weinigen die ik vertrouwde/ bij wie ik me veilig voelde. Maar zelfs ZIJ was er niet. Hoe kwam ik hier OOIT nog uit? Ik was het vechten moe. Ik was het zat om te blijven proberen. Ik wilde niet meer. Ik wilde net zo zijn als de andere kinderen uit de klas. Ik wilde ook vrolijk kunnen zijn. Ik wilde geen problemen meer hebben. Ik wilde…

Lees meer »

Als mijn moeder had geweten wat ik nu weet

Het is zaterdagochtend. Tijd om naar de Kabouters (scouting) te gaan. Best leuk, die Kabouters. Spelletjes doen, buiten zijn, toneelspelen, knutselen. Iedereen is aardig en betrekt mij bij het spel. En toch… Ik voel me er niet op mijn gemak. Ik voel me anders. Ik kan niet meepraten over wat er bij hun op school gebeurt. Ik zit op school in de stad, terwijl we in een dorp wonen. En dan ook nog een school die bij veel mensen niet bekend is en als vreemd wordt gezien. Dus voor mijn gevoel hoor ik er toch niet goed bij.

Lees meer »

De laatste dag van het jaar

Het is oudjaarsavond. Een feestavond. Het plan is om eerst thuis te blijven en tv te kijken en vervolgens naar de stad. We hebben immers kaartjes gekocht voor een feest in 1 van de kroegen. De kroeg zelf ken ik niet zo goed, maar degene met we ik ga heeft me er heel enthousiast voor gemaakt. Ik heb er dus echt heel veel zin in. We maken ons mooi, staan uren voor de kast wat we aan zullen trekken en geven elkaar tips over hoe we ons haar het leukst kunnen doen.

Lees meer »

Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht

Het is adventtijd. Buiten is het donker en wij zitten binnen als gezin bij elkaar. Er brandt 1 kaars in de adventskrans en op de seizoentafel staan een paar stenen en er brandt een waxinelichtje. Mijn moeder leest, zoals iedere avond, voor uit “Maria’s kleine ezel”, een boek waarin het kerstverhaal wordt verteld. Ik staar in de brandende kaars en droom weg bij de verhalen over Jozef en Maria. Jozef die aan het werk is in zijn timmerschuur en Maria die haar dieren verzorgt in de stal. Ik heb het verhaal al vele malen gehoord, dus ik weet wat er komen gaat. En toch heeft het iedere keer iets magisch. Ik word er stil van.

Lees meer »

Laat jij jezelf zien?

Zucht. Mijn ademhaling zit hoog. Heel hoog. Ik moet zuchten om te zorgen dat mijn ademhaling nog een klein beetje normaal blijft. Iedere minuut een keer even heel bewust goed en diep inademen. En ik merk dat mijn voeten ergens in de lucht zweven. Ik heb ze bovenop elkaar gestapeld: hiel op de grond, tenen naar boven en de andere hiel weer op die tenen. Bewust zet ik ze op de grond. Ik voel mijn schouders en mijn nek. Ze zijn gespannen, ze doen zelfs pijn. Hopelijk heb ik straks geen hoofdpijn.

Lees meer »

Vergeet-me-niet

Afgelopen dinsdag, 10 november, was ik onderweg met mijn busje. Op de radio vertelde Gerard Ekdom mij dat het “vergeet-me-niet dag” was. Op de een of andere manier blijft deze boodschap de afgelopen dagen een aantal keer terug komen in mijn gedachten. Het vergeet-mij-nietje staat voor mij verbonden met de mensen die ik verloren ben in mijn leven.

Lees meer »

   CONTACTGEVENS   

   De LeeuwenKracht

   Marianne van Leeuwen

   Burgemeester Scholtenstraat 3

   2645NL Delfgauw

   marianne@deleeuwenkracht.nl   

   06-81474370

   KVK 75014939

   Privacyverklaring