De laatste tijd zijn er meerdere mensen op mijn pad gekomen die hebben aangegeven dat ze hulp nodig hebben. Dezelfde mensen hebben, nadat ik ze verschillende dingen heb aangeboden, aangegeven dat ze er nog niet aan toe zijn om hulp aan te nemen. De één verpakt het in “Het is nu nog niet de tijd”, de ander vertelt dat er andere dingen nu prioriteit hebben, weer een ander laat niets meer van zich horen en er is zelfs iemand zo eerlijk geweest om toe te geven dat zij het doodeng vindt! Doodeng om over zichzelf, over datgene wat ze heeft meegemaakt te praten. En heel eerlijk, ik denk dat dat voor al deze mensen geldt en dat ze dat nog niet durven toe te geven of uit te spreken.
En dat snap ik! Want als je hulp gaat aannemen, kunnen er wel eens dingen naar boven komen die je heel ver weg hebt gestopt. Dingen waarvan je weet dat ze er wel zijn, maar die je echt NIET meer wil tegenkomen. Dingen die je pijn hebben gedaan. Dingen waarvan je niet weet in welke heftigheid ze naar boven zullen komen. Kan je dat dan wel aan? Ja, daar ben ik van overtuigd! Je hebt het namelijk al eens eerder meegemaakt en het kan nooit erger worden dan dat het al geweest is.
MIJN EIGEN ERVARING
Afgelopen week had ik eenzelfde soort ervaring. In het verleden, toen het echt niet goed met me ging, heb ik veel getekend en geschreven. Dit hielp me enorm bij het ordenen van mijn gedachten en gevoelens. Ook hele negatieve gevoelens die ik in beeld had gebracht. Al deze tekeningen heb ik bewaard in een map. Ook tekeningen van mijn overleden moeder had ik in diezelfde map bewaard.
Een aantal jaar geleden hadden we lekkage en heeft die map te lijden gehad onder waterschade. Ik heb de tekeningen toen te drogen laten leggen door mijn lief en er zelf niet naar omgekeken. Nadat ze droog waren, zijn ze weer, in de nu beschadigde, map gestopt.
Sinds die tijd weet ik dat ik een moment moest vinden om de tekeningen uit te zoeken. Want ik wist ook dat er tekeningen bij zouden zitten die ik zo weg kon gooien. En dat terwijl deze tekeningen zo’n lading voor mij hadden. Maar ik vond dat dus ook doodeng! Want wat zou ik tegenkomen?
De afgelopen weken is er iets gebeurd in mijn leven waardoor ik WIST dat het nu de tijd was. Het was tijd geworden om datgene onder ogen te komen wat gezien mag worden. Ik voelde het aan alles: ik trok me terug, had een ‘wollig’ hoofd en voelde een constante brok in mijn keel. Begin deze week heb ik de moed bij elkaar geraapt en de map tevoorschijn gehaald. Met een kop thee en fijne muziek aan ben ik op de grond gaan zitten en opende de map. Heel eerlijk, nu ik het besluit had genomen om het uit te zoeken voelde ik ineens geen spanning meer. Tekening voor tekening bekeek ik. Alles uit mijn (Vrije) schoolperiode bleek er ook in te zitten (nou ja, het zal niet alles geweest zijn, maar wel veel uit veel verschillende jaren). Zo kwam ik tekeningen van de paashaas, vormtekeningen en tekeningen van Jozef en Maria tegen, maar ook een lino en een ets die ik had gemaakt.
En ja, ik kwam ook die tekeningen tegen die ik met die negatieve gevoelens had gemaakt. Ik wist dat ze er waren en toch schrok ik er ook wel een beetje van. Dat ik me ZO slecht had gevoeld. Het heelde mij weer een stukje. Ook dit is een deel van mij. En met het weer kunnen zien van de tekeningen, voelde ik de erkenning die ik mezelf hiermee gaf. De pijn die ik bij het maken van de tekeningen had gevoeld wist ik nog wel, maar ik voelde hem niet meer.
WAS DIT HET NOU?
Had ik hier nou zo als een berg tegenop gezien? Was DIT het nou? En die waterschade bleek zo veel minder dan dat ik me had bedacht.
Dus, zie jij ook als een berg op tegen het aankijken van je oude pijn? Ik weet zeker dat je het in je hoofd groter hebt gemaakt dan hoe het zal zijn als je het ECHT durft aan te kijken. Dat hoef je ook niet alleen te doen natuurlijk. Want ik ben bij je om je te begeleiden. En je bent er zelf bij om je eigen grens daarin aan te geven. JIJ vertelt wat JIJ wil vertellen. Jij zit aan het stuur, jij bepaalt de richting en het tempo.
Reactie plaatsen
Reacties